Cykle obrazów, na które składają się kompozycje czasem zbliżone do przedstawień figuratywnych, tworzone przez artystę w duchu abstrakcji organicznej i geometrycznej, o dużym ładunku ekspresji, emocji, często bardzo dynamiczne lub refleksyjne, przemawiające do widza grą barw, światła i kształtów, wykazują czasem silne i wyraźne związki z muzyką. Obrazy można podzielić na kompozycje zbliżone do przedstawień figuralnych (kolumna, drzewo życia), abstrakcje organiczne (przywodzące na myśl dynamicznie malowane pejzaże, nieokreślone, tętniące życiem formy organiczne), abstrakcje geometryczne z powtarzającym się motywem kół i kwadratów (prostokątów), rytmicznymi układami figur geometrycznych. Gdzieniegdzie pojawiają się motywy charakterystyczne dla japońskich drzeworytów, a dukt prostopadłych, równoległych i skośnych kresek przypomina japońskie ideogramy zakomponowane często w koła i prostokąty. 

Kwadraty, spośród wszystkich dzieł B. Dyrcza, zdają się najbardziej odpowiadać założeniom platońskiej idei sztuki dobrej, tj. takiej, która przybliża nas do prawdy (tj. do wartości, pojęć istniejących poza czasem i przestrzenią świata poznawalnego zmysłami). I choć Platon nie myślał o kompozycjach nieprzedstawiających, twierdził iż prawdziwa sztuka nie powinna odwzorowywać rzeczywistości, ale winna naśladować niezmienną ideę i kierować się formalną regułą porządku - kanonem (opartym na liczbach, miarach i wadze oraz stojącym na straży „rozumnego dzieła duszy”), a także regułą wzorowego (to znaczy typowego) przedstawienia.